Wierzę w bunt jako najwyższą wartość młodości. Wierzę w bunt jako najwyższą formę nienawiści do terroru, ucisku i niesprawiedliwości i wierzę również w to, że nie ma buntu bez celu, chociaż w interesie świata, który kocha swych buntowników, leży to, aby ich zabić – Marek Hłasko
Czytaj dalej „This is England #14. Cantona i Di Canio – buntownicy, którzy zdefiniowali Premier League”
Gdy był nastolatkiem, przewidywano, że zostanie filarem linii defensywnej angielskiej reprezentacji. Depresja oraz uzależnienie od alkoholu i hazardu pokrzyżowały jednak te plany, nieomal ściągając go na samo dno. Dziś jest trzeźwy od prawie trzech lat i czynnie udziela się charytatywnie, przy okazji realizując się na nowo na poletku piłkarskim. Tym razem jako dumny reprezentant Sierra Leone. Poznajcie historię Stevena Caulkera.
Czytaj dalej „This is England #13. Steven Caulker – od następcy Rio Ferdinanda, przez bagno uzależnień do reprezentacji Sierra Leone”
Bycie kibicem Arsenalu to od kilku dobrych lat droga przez ciernie, przeplatana kilkoma Pucharami Anglii. Dla fanów, którzy arsenalowego bakcyla połknęli w czasach wengerowskiej prosperity, tak radykalne obniżenie oczekiwań względem ukochanej drużyny nadal nie jest łatwe. Zazwyczaj po ważnych meczach chodzimy z minami przywodzącymi na myśl smutną żabę Pepe (nie mylić z Nicolasem). Dlatego dziś odbędziemy sentymentalną podróż do czasów, gdy Kanonierzy osiągnęli apogeum swojej wielkości. Wspaniały sezon 2003/2004 i korona Premier League, po którą Armatki sięgnęły, nie zaznając goryczy porażki. Jak do tego doszło? Zapraszam do lektury!
Czytaj dalej „This is England #12. The Invincibles. Arsenal w sezonie 2003/2004.”
Paolo Di Canio to jedna z najbarwniejszych postaci, która przewinęła się przez Premier League. Przez ponad dwadzieścia lat swojej kariery kontrowersyjny Włoch szokował, oburzał, ale też zapierał dech w piersi swoją efektowną grą. Przez ten czas Di Canio wykreował kilka momentów, które przeszły do historii światowego futbolu. Spotkanie z Bradford, które West Ham rozegrał w lutym 2000 roku, było chyba tym, które najlepiej zaprezentowało wszystkie cechy, sprawiające, że wychowanek Lazio był najlepszym showmanem, jaki kiedykolwiek pojawił się na Wyspach Brytyjskich.
Czytaj dalej „This Is England #11. Paolo Di Canio i jego one man show”W tekstach z cyklu #ThisIsEngland staram wam się zazwyczaj opowiedzieć ciekawe historie z przeszłości związane z angielską piłką. Dziś odstąpię od tej nieformalnej reguły i pod wpływem impulsu oraz na fali endorfin, których dostarczył mi wczoraj Arsenal, odpowiem wam na pytanie zawarte w tytule.
Czytaj dalej „This is England #10. Jak pokochałem Emiliano Martineza?”
Zainspirowany nową serią artykułów ”Wykop z piątki”, zapoczątkowaną przez mojego redakcyjnego kolegę Michała Bakanowicza, postanowiłem w dzisiejszym #ThisIsEngland również stworzyć pewne zestawienie. W związku z tym wyselekcjonowałem pięć cieszynek, które mocno zapadły w pamięć fanom wyspiarskiego futbolu. Zaczynamy!
Czytaj dalej „This is England #9. Celebracja w brytyjskim stylu, czyli pięć pamiętnych „cieszynek”.”
W 1982 roku junta wojskowa generała Jorge Videli zaatakowała Falklandy, rozpętując tym samym konflikt zbrojny z Wielką Brytanią. Co prawda siły Zjednoczonego Królestwa uporały się z Latynosami w nieco ponad dwa miesiące, ale tamto wydarzenie ochłodziło stosunki brytyjsko-argentyńskie na długie lata, nadając szczególnego smaku rywalizacji obydwóch państw, chociażby na płaszczyźnie piłkarskiej. Jednakże temperatura starć pomiędzy Albicelestes i Synami Albionu potrafiła osiągać skrajny rezultat na długo przed wydarzeniami z 1982 roku. W kolejnym tekście z cyklu #ThisIsEngland przypomnimy jedną z takich potyczek i jej antybohatera oraz poznamy genezę wprowadzenia czerwonych kartek.
Lata 60. to bardzo udany okres dla angielskiego futbolu. W 1966 roku ‚Synowie Albionu’ grając na własnych obiektach, zostali mistrzami świata. W 1968 roku Manchester United jako pierwszy angielski klub zwyciężył w rozgrywkach Pucharu Europy. W dzisiejszym tekście nawiążę natomiast do wydarzenia mniej znanego, ale bardzo ważnego dla ówczesnej angielskiej piłki. Reprezentacja ‚Trzech Lwów’ rozegrała w 1963 roku bardzo prestiżowy sparing. Na legendarnym Wembley Wyspiarze odprawili z kwitkiem drużynę, w której składzie zagrali m.in. Eusebio, Denis Law czy Alfredo Di Stefano.
Czytaj dalej „This is England #7. Jak Anglicy ograli resztę świata, a Lew Jaszyn zadziwił Wembley?”
Izolacjonizmem Brytyjskim nazywa się politykę zagraniczną Wielkiej Brytanii w 2 połowie XIX w., kiedy to Zjednoczone Królestwo cechowało się niechęcią do zawiązywania sojuszy z krajami z kontynentu europejskiego. Cóż, kiedy prześledzi się historię angielskiego futbolu, to w pewnych okresach, można by zarzucić Wyspiarzom także izolacjonizm piłkarski. Zaczynając od niechęci ‘Synów Albionu’ do brania udziału w pierwszych turniejach o Puchar Świata, aż po odcinanie się długimi latami od zagranicznej myśli szkoleniowej. Właśnie tego ostatniego zagadnienia będzie dotyczyć dzisiejszy tekst. Przeniesiemy się do roku 1990, kiedy to dr. Jozef Venglos został pierwszym trenerem z zagranicy, który objął angielski klub z najwyższego szczebla rozgrywkowego.
Millwall FC to klub, który nie może pochwalić się zbyt wieloma sukcesami. Dość powiedzieć, że ekipa z ‚The Den’ w ciągu swojej 135-letniej historii grała w najwyższej klasie rozgrywkowej jedynie przez dwa sezony. Dlatego dotarcie ‚Lwów’ do finału FA Cup w 2004 roku, należy rozpatrywać jako jedno z najważniejszych wydarzeń w dziejach tej drużyny.
Czytaj dalej „This is England #5. Millwall w finale FA Cup.”
Start a Blog at WordPress.com. Autor motywu: Anders Noren.
futbolowarebelia.wordpress.com 